Ta płyta miała ukazać się 26 sierpnia 2016 roku lecz z powodów osobistych OLDIELD postanowił przełożyć ją na listopad, a ostatecznie ukazuję się 20 stycznia 2017 roku. Album jest - jak sugeruje tytuł - powrotem do kapitalnego albumu "Ommadawn" z 1975 roku. I jest to powrót udany.
Trwa nieco ponad 42 minuty i zawiera jedynie dwa nagrania, a dokładnie dwie części nagrania tytułowego, a więc wzór identyczny ze wspomnianym "Ommadawn". Jest tutaj wszystko to za co kochamy OLFIELDA, no może prócz wspaniałego głosu MAGGIE REILLY. Ale ta płyta jest instrumentalna mimo delikatnego, kapitalnego chóru w 13-ej minucie części pierwszej i narracji w części drugiej. Na albumie znajdziemy wszystkie brzmienia gitary za jakie kochamy tego muzyka, świetny fortepian ( chociażby w tle wspomnianego chóru ), ale przede wszystkim sam klimat i świetne melodie. OLFIELD wręcz maluje swoimi gitarami, a momentami jest tak pięknie jak na albumie "Guitars" z 1999. Swoją drogą część druga tej płyty byłaby mile widziana. Tymczasem muzyk zapowiada czwartą część swoich "dzwonów rurowych", za którą to kontynuację był już krytykowany. Na szczęście się tym nie przejmuje i dalej robi swoje. Tak trzymać!
POSŁUCHAJ:
https://www.youtube.com/watch?v=GvNt4D2eB9I
Pozdrawiam
OSKAR PENDYK
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz