NICK CAVE cały czas w żałobie. Już przy okazji poprzedniego albumu tego Australijczyka w 2016 roku pisałem o tym, iż stracił on 15-letniego syna, który zmarł rok wcześniej w wyniku odniesionych obrażeń po tym, jak spadł z 20-metrowego klifu.
Na poprzednim albumie było o wiele spokojniej niż na wcześniejszych, co zrozumiałe z racji traumy jaką artysta przeżywał, ale tego co dokonał na najnowszym siedemnastym albumie przechodzi ludzkie pojęcie. Ta płyta jest potwierdzeniem, iż najpiękniejsze płyty tworzy się w bólu. Niemal cały album wypełnia fortepian, delikatne smyczki, i głos CAVE'A. To z pewnością jego najbardziej oszczędny w środkach album. Cierpienie muzyka słychać w każdej nucie. Nastąpiła w nim jakaś przemiana duchowa, zmienił się także muzycznie. Mało tego, powyższe dzieło jest albumem podwójnym, a nagranie tytułowe trwa....ponad 12 minut. Wcale nie jest najdłuższe! Płyta jest jakby ukojeniem i ostatnią częścią trylogii, którą zapoczątkowała wydana przed sześcioma laty "Push The Sky Away". Czy ból w końcu ustąpi i CAVE wróci do dawnego tworzenia przekonamy się na ewentualnej kolejnej płycie. Tymczasem nowa hipnotyzuje, szczególnie chyba w "Sun Forest". Ale nie tylko. Posłuchajcie "Bright Horses", prześlicznego "Waiting For You" ( jakże wymowny tytuł ), żałobny "Galleon Ship", ubrany w lamentujący chór "Ghosteen Speaks" również w grobowej atmosferze czy niemal niekończące się nagranie tytułowe. Niesamowita płyta, pełna melancholii, życiowych przemyśleń, bardzo kameralna o atmosferze wręcz sakralnej. Zamykający całość blisko 15-minutowy "Hollywood" wbija w fotel. Słowa CAVE'A "...Wszyscy kogoś tracą, To długa droga do znalezienia spokoju, I czekam teraz aż nadejdzie mój czas, I czekam teraz na pokój, Aby nastał pokój...." choć bardzo wymowne, daję się w nich wyczuć pewną nadzieję na lepsze jutro, na to, że ból w końcu ustąpi.
P.S. Wyjątkowe podziękowania za te płytę należą się mojej Żonie
POSŁUCHAJ:
https://www.youtube.com/watch?v=MfDx09Ko8G4
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz