Ten brytyjski duet istnieje już 30 lat w ciągu których nagrał 13 płyt. Trudno nie kochać albumów "Please" ( 1986 ), "Actually" ( 1987 ) czy "Behaviour" ( 1990 ). Później bałem się zmian brzmieniowych w zespole, ale płyta "Bilingual" ( 1996 ) z biegiem lat stała się dla mnie jedną z ulubionych i często do niej wracam. Pamiętam, że również mojemu bratu FILIPOWI podobał się singlowy "Se A Vida E". Bardzo nowoczesna "Nightlife" ( 1999 ) też przypadła mi z czasem do gustu. Spadek formy dał się już zauważyć przy "Yes" ( 2009 ) a ostatnia "Electric" ( 2013 ) była - delikatnie mówiąc - kiepska.
Niestety, wbrew temu co sugeruje tytuł płyty nie jest "super". Singlowy "The Pop Kids", który mnie się nawet podoba ( choć na tle wcześniejszych dokonań duetu wypada blado ) okazuje się być chyba "najlepszym" w zestawie.
Koszmarny "Happiness" tę płytę otwiera. Nie dość, że jest to już tylko i wyłącznie rąbanka to w dodatku słuchając tego nagrania ( jak i całego albumu ) ma się wrażenie, że muzycy stracili umiejętność komponowania ładnych piosenek. Po nim następuje wspomniany "The Pop Kids". Kolejny "Twenty-Something" to znów bateria komputerów choć ładny motyw muzyczny pojawia się w refrenie. Kolejny "Groovy" to kolejny koszmar nadający się do kiepskiej dyskoteki, których w naszym Poznaniu nie brakuje. Bardzo przyjemny jest "The Dictator Decides". Niestety przyjemnie robi się n krótko bowiem następujący po nim utwór "Pazzo" - nachalnie wplecione syntezatory, bity i komputery, które - mówiąc kolokwialnie - walą po uszach bez melodii i składu. Brak zupełnie melodii -ba - nawet tekstów. Na siłę poupychane są części instrumentalne jak gdyby miały ów brak tekstów zastąpić. Tragedia! Kolejne nijakie "Inner Sanctum" czy "Undertow" grzebią nadzieję, że coś normalnego się na tym albumie posłucha. Choć normalnie brzmiący jest następująca po nich ballada "Sad Robot World" i ma nawet przyjemny refren. Niestety nijako jest już do samego końca.
Jako "ciekawostkę" dodam, iż nowy album wydała wytwórnia "x2" - ta sama, która wydała koszmarny album grupy NEW ORDER "Music Complete" w 2015 roku. Okładka tej płyty jak i najnowszych "pet szopów" niestety zdradzają zawartość płyt. Do odsłuchu "The Dictator Decides".
POSŁUCHAJ:
https://www.youtube.com/watch?v=4WddJVy4y-8
PET SHOP BOYS "The Pop Kids" ( 2016 )
Panowie zanim wydali album "Super" wydali singla "The Pop Kids" i to aż w trzech wersjach. Nie, nie, nie cyfrowego singla - można go kupić w formie fizycznej. W czasach kiedy singli już się nie wydaje panowie postanowili zrobić inaczej. Ponoć ma to być ukłon w stronę starych czasów kiedy ludzie kupowali single. Każdy z singli - oprócz dwóch wersji tytułowego "The Pop Kids" - zawiera jedno dodatkowe nagranie, którego na płycie nie ma. Mało tego. Ukazała się również epka "The Pop Kids" zawierająca aż dwa niedostępne na albumie utwory. I ją udało mi się zdobyć. Na pozostałe trzy single poluje.
Niestety wspomniane dwa poza albumowe nagrania również należą do słabych. Utwór "In Bits" jest bardzo przeciętny, żeby nie powiedzieć nijaki z kolei "One-Hit Wonder" to bitowy ( bądź beatowy ) utwór instrumentalny. Instrumentalny jeśli nie weźmiemy pod uwagę wyśpiewywanego przez NEILA TENNANTA tekstu "tara ra ra ra" przez cały czas trwania nagrania. Do odsłuchu właśnie "One-Hit Wonder".
POSŁUCHAJ:
https://www.youtube.com/watch?v=MH3CrL21X6I
Pozdrawiam
OSKAR PENDYK
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz